Το Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο κατέχει σημαντικό αριθμό πινάκων  ζωγραφικής, που είναι αρκετοί για να δημιουργήσουν μια ιστορική πινακοθήκη. Οι περισσότεροι είναι προσωπογραφίες επιφανών ανδρών, αρκετοί είναι προσωπογραφίες σημαντικών γυναικών  και λιγότεροι  είναι τοπιογραφίες ή άλλα θέματα. Οι περισσότεροι πίνακες είναι έργα ανδρών ζωγράφων και ευάριθμοι είναι έργα γυναικών,  μερικοί είναι έργα αλλοδαπών καλλιτεχνών, ενώ αρκετά έργα, ιδιαίτερα από τα παλαιότερα, είναι ανυπόγραφα και αγνώστων ζωγράφων.

Ως έκθεμα Νοεμβρίου 2024 προτείνουμε μια τοπιογραφία ενός Κερκυραίου ζωγράφου της ύστερης επτανησιακής σχολής, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και η απήχησή της φθάνει έως και τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Ανήκει στη Συλλογή Στεφάνου και Φραγκίσκου Βαλλιάνου, Αδελφών της ηρωίδας της Γαλλικής Αντίστασης, Ελένης Βαλλιάνου.

Στο κέντρο της σύνθεσης δεσπόζει ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης να επιστέφεται από τα εμβληματικά κλασικά κτήρια, τα οποία μόλις διακρίνονται μαζί μ ε τα μεταγενέστερα προσκτίσματα δεξιά, τα οποία σήμερα έχουν κατεδαφιστεί. Στους πρόποδές του απεικονίζεται μικρογραφικά  η νέα πόλη, ενώ μπροστά της απεικονίζεται το  Θησείο.  Σε πρώτο επίπεδο προβάλλει μια λωρίδα γης με χαμηλή βλάστηση, στην οποία υψώνουν το ανάστημά τους φύλλα αγαύης (αθανάτου). Ανάμεσα στο κυρίως θέμα και στο φυτικό μοτίβο του πρώτου επιπέδου, εκτείνεται μια πλατιά λωρίδα κενού χώρου που συμβάλλει, ώστε ο Ιερός βράχος και το Θησείο να προβάλλονται μνημειακά και να αποδίδουν μια θέα τους από μακριά.  Η μεγάλη διαφορά κλίμακας ανάμεσα στα αρχαία μνημεία και στη νέα πόλη παραπέμπει στην πρόθεση του ζωγράφου να αντιπαραβάλει τα αρχαία μνημεία ενός ένδοξου παρελθόντος με την αδιάφορη μορφή της σύγχρονης πόλης ενός ταπεινού παρόντος.

Τα απαλά χρώματα και η αχλύ που τυλίγει όλη τη σύνθεση την καθιστά εικόνα ποιητική με αρχαιολογική διάσταση, όπως είχαν προτείνει οι Γερμανοί καλλιτέχνες που έφθασαν στην Ελλάδα μαζί με τον Όθωνα τον δέκατο ένατο αιώνα. Όπως αυτοί έτσι και ο Επτανήσιος Άγγελος Γιαλλινάς φαίνεται να αδιαφορεί για  τη σύγχρονη όψη της Αθήνας υπέρ της ιστορικής της μνήμης.